کد مطلب:38533 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:19

گنجینه پرسمان » اهل بيت

چرا حضرت علي (ع) پس از دست يابي به عمر وبن عاص در جنگ صفين به حيات وي خاتمه نداد تا مسلمانان از شرّ اين جرثومة فساد آسوده گردند؟

در جنگ صفين شدت نبرد و فسار جنگ ، عرصه را بر شماميان تنگ ساخت و آتش افروزان براي تسكين ديگران ناچار شدند خود نيز به ميدان گام نهند تا زبان مخالفان را كوتاه سازند. عمر و عاص دشمني داشت به نام حارث بن نصر كه گرچه هر دو شاگرد يك مكتب بودند، اما بدخواه يكديگر به شمار مي رفتند. حارث در شعر خود از عمرو انتقاد كرد كه چرا وي در مبارزه با علي شخصاً شركت نمي كند و تنها شعار ميدهد؟! اشعار او ميان سپاه شام منتشر شد و عمرو ناچار گرديد. گرچه براي يكبار هم كه شده، در ميدان نبرد با امام روبه رو شود. وقتي با امام مواجه شد، حضرت به او مهلت نداد و با فشار نيزه او را نقش زمين كرد. عمرو كه از جوان مردي امام آگاه بود، فوراً با كشف عورت ، حضرت را از تعقيب خود منصرف كرد و امام چشم خود را فرو بست و از او روي برگردانيد.[2]

عبدالفتاح عبدالمقصود كه يك نويسندة سني مذهب است، در زمينة انصراف امام از كشتن عمر و عاص مي نويسد : امام حاضر نشد دست هاي خود را به خون پيادة بي سلاح افتاده اي بيالايد. لذا از روي كرامت و عفت او را رها كرد .[3]

بنابراين جوانمردي، بزرگواري و كرامت وعفت چشم و مواعات اخلاق ابرمرد تاريخ اميرمؤمنان علي(ع) انگيزة صرف نظر از قتل عمر وعاص را فراهم ساخت؛ دشمني كه در نهايت ذلت از برابر رقيبش فرار كرده و حاضر شد با كمال بدبختي شرمگاه خود را عريان سازد. اين عمل به مراتب از كشتن او تاريخ سازتر است. اين كه در نامة خود گفته ايد اگر عمر و عاص كشته مي شد، حوادث تلخ بعدي به وجود نمي آمد، درست نيست ، زيرا گرچه او يك روباه مكّار بود، ليكن هر چه بود، زير دست معاويه بود و براي آبادي دنيايش به معاويه پناه آورده بود. و ده ها بدتر از عمروعاص كنار معاويه بودند.

در ماجراي سقيفة بني ساعده كه سرچشمة انحراف از مسير اسلام و امامت است و منجر به غصب خلافت اميرمؤمنان (ع) شد، عمر و عاص هيچگونه نقشي نداشت، بلكه رُل اساسي را حب جاه و رياست و در يك كلام حب دنيا بازي كرد كه بدن مطهر پيامبر خاتم(ص) را در زمين رها كردند و براي چند روز زندگي دنيا ، آخرت خود را به باد دادند. دنيا طلبي ، مردم كوفه را در عين شناخت كامل كه از امام حسين (ع) داشتند، عليه آن امام همام كشاند و همه مي دانيم كه عمر و عاص در اين ماجرا نقشي نداشت. پس اين طور نيست اگر عمرو عاص كشته مي شد، امام (ع) به پيروزي مي رسيد و بعد هيچ خاطرة تلخي به وجود نمي آمد



پي نوشت ها :

1 - شرح نهج البلاغه ابن ابي الحديد، ج6، ص 313؛ سيد حسن امين، اعيان الشيعه، ج2، ص 276؛ جعفر سبحاني، فروغ ولايت ، ص 571، بحارالأنوار ، ج 32، ص 512.

2 - امام علي بن ابي طالب، ج4، ص 399.